نیروهای اجتماعی، سیاسی و اقتصادی مختلف در عرصه های داخلی و بین المللی باتوجه به میزان توانمندی خود باعث تغییر در رفتار،جهت گیری ها،تاکتیک ها و راهبردهای خارجی و داخلی واحدهای سیاسی می شوند. از دیدگاه بعضی از متفکران غربی، جامعه پذیری بین المللی برای تغییر سیاست دولت های غیرقابل انطباق با منافع قدرت های بزرگ و هم سویی با هنجارهای مدنظر آنها مهمتر از نیروهای داخلی می باشد. جامعه پذیری این است که دولت ها به تدریج و با توجه به پاداش ها و مجازات ها که در برابر رفتارهای مختلف خود دریافت می کنند رفتار مناسب را در می یابند.

قدرت های بزرگ با دارا بودن ساختار چند بعدی قدرت در نظام بین الملل و تحت فشار گذاشتن (با شیوه های اجبار، اقناع و فرهنگ پذیری)واحدهای سیاسی، ارزش ها،هنجارها،استانداردها و منافع خود را در قالب تحریم ها و پاداش ها می گنجانند و دولت های مختلف بستگی به سطح توانمندی ها سیاسی و اقتصادی، پشتوانه فرهنگی و تمدنی و روحیه کارگزاران خود شیوه تعامل یا تقابل را در مقابل آنها بر می گزینند.

تئوری های فرهنگ پذیری در جامعه شناسی سازمانی، پیش بینی می کنند که فرایند اجتماعی شدن برای ایجاد هم شکلی رفتاری طبق هنجارهای و ارزش های غرب گرایانه فشار فزاینده ای را به دولت های مختلف وارد می نمایند. مثلا رژیم های بین المللی حقوق بشر با محتوایی غربی به سه روش اجبار،اقناع و فرهنگ پذیری به تدریج خواسته های خود را به کنشگران سیاسی تحمیل می نمایند.